Vandaag las ik een lang interview met de dermatoloog Jannes van Everdingen. Hij vertelt over zijn besluit een nier af te staan, als anoniem donor. Om zo in een korte keten van donaties bij te dragen aan een langer leven voor drie mensen.
Wat mij trof was wat hij in dit interview vertelt over hoe hij tegen het leven aankijkt en dit in verband brengt met zijn leeftijd. Hij is ongeveer een jaar ouder dan ik: 61. Uit het artikel in de Volkskrant citeer ik:
“Hij spreekt over een ‘grensgebied’. “Op deze leeftijd kijk je net zo veel terug als vooruit” “Ik ben tevreden met wat ik heb gehad en wat nog komt zal wellicht veel levensvreugde en verrijking toevoegen, maar het zal voor een groot deel ook meer van hetzelfde zijn. Ik zie mezelf vooral als een soort doorgeefluik van het leven waar anderen mee verder moeten. Mijn rol is kleiner geworden, waardoor ik de dood kan accepteren, mocht het misgaan of als ik later iets krijg aan mijn andere nier”.
Iets om over na te denken, zo’n verhaal.
